Poezja zajmuje w polskiej literaturze miejsce szczególne. Po utracie niepodległości przez naród polski w 1795 roku i tym samym naszego państwa, poezja stała się nośnikiem świadomości narodowej. To właśnie na niej spoczywał obowiązek kształtowania postaw patriotycznych, to w niej Polacy poszukiwali pocieszenia i otuchy w najbardziej dramatycznych momentach swej historii.
PIEŚŃ O ZIEMI NASZEJ
Wincenty Pol
Co to tak się w głowie męci?
Rad bym duszę mą ocucił;
Ach, i z serca czy z pamięci
Coś wysnował i zanucił
Jakoś rzewnie czy miłośnie
I wesoło czy żałośnie,
Coś a bracie czy o bitwie,
O Koronie czy o Litwie?…
“Gadu, gadu, stary dziadu!
Pleć, pleciuga, byle długo;
czyraj dalej
Oda do młodości
Adam Mickiewicz
Bez serc, bez ducha, to szkieletów ludy;
Młodości! dodaj mi skrzydła!
Niech nad martwym wzlecę światem
W rajską dziedzinę ułudy:
Kędy zapał tworzy cudy,
Nowości potrząsa kwiatem
I obleka w nadziei złote malowidła.
czyraj dalej
